Παραδοσιακα Μελισσοθεραπευτικα "Μαντζουνια"

• Το Οινόμελι, που γίνεται από παλαιό και ξηρό κρασί και καλό μέλι, είναι διαφορετικό γιατί προκαλεί λιγότερο φούσκωμα και γρήγορα αυτό γίνεται καλό για να το πιούμε. Και το παλαιό είναι θρεπτικό, ενώ το μέσης ηλικίας διευκολύνει τις κενώσεις, είναι διουρητικό και βλάπτει όταν το πιούμε μετά από πολυφαγία, ενώ, όταν το πιούμε στην αρχή, είναι χορταστικό, αλλά αργότερα διεγείρει την όρεξη. Παρασκευάζεται συνήθως με την ανάμιξη δύο μετρητών οίνου και ενός μετρητού μέλιτος.

• Το Μελίκρατο έχει τις ίδιες ιδιότητες με το Οινόμελι. Παρασκευάζεται σε αναλογία ένα μέρος μέλι και δύο παλαιό βρόχινο νερό, που ανακατεύονται και ζεσταίνονται στον ήλιο. Και άλλοι, αφού ανακατώσουν νερό από πηγή, το βράζουν μέχρι να μείνει το ένα τρίτο και το αποθηκεύουν. Αυτό που δεν έχει καθαρισθεί με βρασμό, το χρησιμοποιούμε για όσους θέλουμε να καταπραΰνουμε την κοιλιά τους ή να προξενήσουμε εμετό, όπως π.χ. γι’ αυτούς που έχουν πιει μέχρι θανάτου, δίνοντάς το μαζί με λάδι, ενώ το βρασμένο για όσους έχουν αδύνατο σφυγμό, για τους αδύναμους, γι’ αυτούς που έχουν βήχα, για εκείνους που πάσχουν από περιπνευμονία και για όσους ιδρώνουν. Το παρασκευασμένο και φυλαγμένο, που μερικοί κυρίως το ονομάζουν Υδρόμελι, και όταν είναι μέσης ηλικίας, είναι ανάλογο με τον δευτερία και το αδύναμο κρασί ως προς την ανάκτηση των δυνάμεων, και γι’ αυτό για όσους έχουν φλεγμονή σε κάποιο σημείο του σώματός τους είναι πιο κατάλληλο από τον δευτερία. Και το παλαιότερο δεν χρησιμοποιείται για όσους πάσχουν από φλεγμονή και είναι δυσκοίλιοι, αλλά είναι κατάλληλο για εκείνους που υποφέρουν από το στομάχι τους ή πάσχουν από καταρροή ή ρευματισμούς ή από ανορεξία ή για όσους ιδρώνουν.

• Το Οξύμελι παρασκευάζεται ως εξής: αφού πάρεις πέντε κοτύλες ξίδι, μια μνά θαλασσινό αλάτι, δέκα μνας μέλι και δέκα κοτύλες νερό, να το ανακατώσεις και να τα βράσεις, έως ότου πάρουν δέκα βράσεις, και μετά, αφού το κρυώσεις, ρίξε του στα πιθάρια. Και πιστεύεται ότι, όταν το παίρνουμε, δημιουργεί πάχος και είναι ωφέλιμο για τους πάσχοντες από ισχιαλγία, αρθριτικά και επιληψία, βοηθεί και όσους έχουν δαγκωθεί από την έχιδνα που ονομάζεται σαπίτης και αυτούς που έχουν πιει όπιο ή ιξία, και σε γαργάρες επίσης είναι ωφέλιμο σε όσους έχουν συνάχι.

• Ο Κυδωνίτης, που μερικοί τον ονομάζουν μηλίτη, παρασκευάζεται ως εξής: αφού βγάλεις τα κουκούτσια από τα κυδώνια και τα κόψεις στρογγυλά, σε μετρητή μούστου ρίξε δώδεκα μνας για τριάντα ημέρες, ύστερα, αφού το διυλίσεις, φύλαξέ του. Παρασκευάζεται και διαφορετικά: πρέπει, αφού κόψεις και λιώσεις τα κυδώνια, ν’ ανακατώσεις στους δώδεκα ξέστες του χυλού έναν ξέστη μέλι και να το αποθηκεύσεις. Και είναι στυπτικός, καλός για το στομάχι, κατάλληλος για την δυσεντερία και για όσους υποφέρουν από συκώτι, νεφρά ή δυσουρία.

• Το Μηλόμελι, που ονομάζεται και κυδωνόμελι, παρασκευάζεται από κυδώνια, αφού αφαιρεθούν απ’ αυτά τα κουκούτσια και τα ρίξουμε μέσα σε όσο το δυνατόν περισσότερο μέλι, ώστε να σφηνώσουν σ’ αυτό. Γίνεται κατάλληλο για χρήση μετά από ένα έτος, παρόμοιο με το Οινόμελι, και είναι κατάλληλο για όσα και η προηγούμενη παρασκευή.

• Το Υδρόμηλο παρασκευάζεται, αφού ανακατώσουμε έναν μετρητή από το μέλι των κυδωνιών με δύο μετρητές βραστό νερό και το ζεστάνουμε στον ήλιο κατά την εποχή των κυνικών καυμάτων. Έχει και αυτό τις ίδιες ιδιότητες.

• Το Ομφακόμελι κατασκευάζεται κατά τον εξής τρόπο: αφού μαζέψεις άγουρα σταφύλια, που δεν έχουν ακόμη αρχίσει να μαυρίζουν, ζέστανέ τα στον ήλιο για τρεις ημέρες, και ύστερα, αφού τα εκθλίψεις, βάλε για τρία μέρη χυμού ένα μέρος μέλι ξαφρισμένο αρίστης ποιότητος και ζέστανέ το στον ήλιο, αφού το ρίξεις μέσα σε πιθάρια. Και έχει την ιδιότητα να συστέλλει και να δροσίζει, γι’ αυτό είναι κατάλληλο για τους πάσχοντες από το στομάχι ή την κοιλιά τους. Χρησιμοποιείται μετά ένα έτος.»